Leve het Majorana deeltje!

 Hoe wetenschap voor ontroering zorgt ....

“Je moet even naar de uitzending van Pauw & Witteman en naar DWDD van gisteren kijken”, werd me gezegd. Ik had ze gemist, net deze dag, want andere dingen aan het doen. Terwijl ik normaal gesproken, als ik thuis, ook al ben ik nog wat werk aan het doen, deze uitzendingen wel mee’pak’. Enfin, tijdens de lunch eerst DWDD gekeken. Diederik Jekel, natuurkundige, vertelt heel enthousiast over de ontdekking van Leo Kouwenhoven en zijn promovendi, over de Majorana-deeltjes.  Deze deeltjes waren in 1937 al bedacht door meneer Majorana, en nu zijn er Nederlanders die hebben aangetoond dat ze ook echt kunnen bestaan. Super! Diederik’s enthousiasme en uitleg in redelijke Jip-en-Janneke taal vertellen direct hoe belangrijk deze ontdekking is. Natuurlijk moet er nog het een en ander verder bewezen en tegenbewezen worden, maar dit is echt wereldnieuws. Dat dat op een dag de Nobelprijs oplevert, dat kan ik me helemaal voorstellen. Op de vraag van Matthijs van Nieuwkerk wat we hier dan mee kunnen, kan Diederik natuurlijk geen explicitet antwoord geven. Wat wisten we nou wat er allemaal mogelijk zou kunnen zijn, toen de transistor ontdekt werd, en zie waar dat toe geleid heeft. Het bleek de start van onze digital revolutie te zijn, waardoor ik nu bijvoorbeeld even een app-je even met mijn studerende zoon in contact blijf, en ook één om de juiste route naar een volgende klant te vinden en dat allemaal in een apparaatje van 5x12cm, prachtig vormgegeven met een spiegelend appeltje erop, en ik kan er nog mee bellen ook. Had je dat verwacht, zo’n 10, 15 jaar geleden?

Gelijk maar naar de uitzending van Pauw & Witteman gekeken. ten minste naar het stukje waarin Leo Kouwenhoven, atoomfysicus/nanoquantum-onderzoeker, vertelt over zijn onderzoek en zijn ontdekking. En dan, tijdens de visualisatie als de rode electron met verkeerde energie geweigerd wordt en de groene met goede energie door mag het Majorana-deeltje in en zich daarna splitst, gaat het mis. Nou ja, mis. Ik raak zo ontroerd, dat de tranen over mijn wangen stromen. Dit is het, deeltjes splitsen op het diepste niveau. Hier draait ‘quantum’ om. Alles in alles, alles in één 0, alles dat invloed heeft op alles: als er verbinding is. Dit is het niveau waarop we met Level Five Quaning mensen en organisatie begeleiden met onze, door Kiran Schmidt ontwikkelde, software die verbinding met het informatieniveau mogelijk maakt, daar analyses maakt en op dat niveau voor optimalisatie zorgt.

Het is zo mooi, dat de wetenschap het proces van delen van deeltjes op dat allerkleinste niveau (voor zover we nu kunnen inschatten J) zo zichtbaar heeft kunnen maken en met iedereen op deze aardbol deelt, waardoor, omdat het wetenschappelijk ‘bewezen’ is, er nu wellicht veel meer mensen gaan inzien wat dat ‘quantum’ voor ons kan betekenen. Ook al weten we echt nog maar een fractie van wat dat dan is. Dat raakt me en ontroert me! We staan nog maar in de babyschoenen, nee nog niet eens, we staan in de foetus-schoenen van hoe onze wereld er over 15 jaar uit zal zien, op basis van dit onderzoek. We kunnen ons daar nog geen enkele voorstelling van maken, dat gaat de beperkte mogelijkheden van onze zintuigen en fantasie ver te buiten. Net zoals sommige mensen nu nog af en toe moeten wennen aan hoe bijzonder en snel en super de resultaten zijn van  Quaning, werkend op quantum-niveau en snelheid.

Wat mooi dat er nu eindelijk steeds meer bekend wordt over energie en de werking van energie. Ik ben dankbaar dat we daar met Level Five Quaning ook een bijdrage aan kunnen leveren.

Wil je de uitzendingen van 12 april 2012 nog zien, kijk dan op:

Diederik Jekel bij DWDD: http://bit.ly/J15kqX

Leo Kouwenhoven bij Pauw & Witteman: http://bit.ly/IC2LiW

Blij met De Telegraaf!

Al jaren vertel ik over het veranderende paradigma, waar we middenin zitten. Dat er tot ergens in de eerste helft van de 20^ste eeuw gedacht werd dat alles los staat van elkaar, dat er buiten dat wat we zien niets anders is, dat niets invloed heeft op elkaar, dat het leven mensen overkomt en ze daar geen invloed op kunnen uitoefenen.

En dat wetenschappers, nieuwsgierig als ze zijn, verder onderzoek hebben gedaan en ontdekt hebben dat er daar waar gedacht werd dat er niets was, wel meetbare energie in beweging is, dat alles invloed heeft op alles en dat mensen wel invloed uitoefenen op wat hen in hun leven gebeurt.

Ik vertel daarbij ook over de dimensies waarin onze wereld is opgebouwd, van dat wat zicht- en tastbaar is, tot aan het globale informatieveld. En dat het belangrijk is dat ieder dat doet waar ‘ie voor gebakken is, daarmee waarde leverend aan anderen. Dat zoveel mensen andere dingen doen dan waar ze voor gebakken zijn en dat daar veel ellende en energieverlies door wordt veroorzaakt.

Voor veel mensen was dit nieuwe informatie waar ze langzamerhand vertrouwd mee raakten. Voor anderen was het een bevestiging van dat wat ze voelden. Altijd was en is het stof tot nadenken en dialoog.

De paradigmashift is steeds duidelijker merkbaar in alle geledingen van onze maatschappij. Waar eerst alleen de ‘geitenwollensokken’ zich bezighielden met bewustwording en zingeving, werd en wordt dit nu ook meegenomen naar en zichtbaar in het bedrijfsleven. Eerst nog voorzichtig en een beetje besmuikt. Pas als ik er zelf over begon tijdens een training of coaching, werd er enthousiast op ingehaakt, kwamen de verhalen los, waren mensen blij dat ze er met iemand over  konden spreken zonder voor gek versleten te worden. Nu is het een wezenlijk en uitgesproken onderdeel van persoonlijke en organisatieontwikkelingsvraagstukken.

En kom ik het steeds meer en op de meest onverwachte plekken tegen. De afgelopen dagen in het bijzonder, en dat wil ik graag met je delen. Het is echt waanzinnig!

Allereerst dit weekend. Een van onze zaterdagrituelen is kranten kopen, waaronder De Telegraaf. Die blader ik dan zo’n beetje door en lees hier en daar wat, afgelopen zaterdag was dat anders. Allereerst trof ik een prachtig interview met Bobby Charlton, met een intrigerende ondertitel ‘cultuurbewaker  Manchester United’. Ik was direct nieuwsgierig. Opgegroeid in een voetbalgezin waar je op zondagavond absoluut bukkend onder de televisie door naar de keuken moest lopen, want ze (vader, broers) zouden toch maar iets missen van Studio Sport, ben ik onbewust wel degelijk besmet met het voetbalvirus. En dan zo’n grote club waar al zo’n 26 jaar een en dezelfde manager werkt, Alex Ferguson, waar met regelmaat grote successen worden behaald, waar mijn voetbalhelden Edwin van der Sar en vooral Ruud van Nistelrooy hebben gespeeld, wat is het geheim? Als ik dan lees dat zij een cultuurbewaker hebben, je begrijpt het, dan wil ik daar meer van weten. En ja hoor, in het artikel staan een paar ingredienten van het succes recept van Manchester, en die precies passen in het nieuwe paradigma en doen waar je voor gebakken bent. Sir Bobby Charlton zegt dat hij na een ongeluk tot de conclusie kwam, dat het van cruciaal belang is om elkaar te helpen, om voor elkaar te zorgen. Dat dat ook de algemene gedachte is binnen de club. En wat hij ook vertelt is dat hij zijn, zoals hij het als niet-gelovige noemt, God-given talent leeft. Volgens mij cruciale ingredienten voor succes. Nu snap ik nog beter de magie van deze club.

Ik blader verder, zie ik daar tot mijn grote verrassing een artikel met de kop ‘Commercie en spiritualiteit in balans’. En op dezelfde pagina de column ‘Tegeltjeswijsheden’ van Paola van de Velde. De titel intrigeert me en ik begin te lezen. En hoe verder ik lees hoe meer de hoekpunten van mijn mond zich omhoog trekken in een grote lach. Yes, en kijk nog maar eens terug naar het begin van deze weblog, hier schrijft Paola ook over. En meer bijzonder nog, ze schrijft ook dat oud-bankier en ex-politicus Henk Wijffels over het veranderende paradigma vertelt op een financieel congres voor vrouwen. Ik ben blij.

En dan gisteravond. We zijn met onze dochter op MBO-jacht. Het duurt nog wel een jaar voordat ze daar naar toe zal gaan, een beetje inspiratie opdoen om die laatste tijd op het VMBO door te komen, leek ons een strak plan. De dochter brengt ons bij wijze van spreken al vanaf de wieg tot wanhoop met altijd maar stofjes en staaltjes verzamelen en zeker elke maand haar kamer willen veranderen met andere kleuren op muren, schetsjes en moodboards makend, oh ja de prijscalculeringen niet te vergeten waar ze onze goedkeuring dan voor wil hebben. Interieurontwerpen zit bij haar ingebakken. Enfin, gisteravond zijn we naar de opendag van het Jan des Bouvrie College in Amsterdam geweest. Ze zette een stap over de drempel en wist dat ze hier thuis hoorde. In een open les mocht ze een moodboard maken (prachtig en met de complimenten van de docente) en wat de docente daar vertelde ... ja hoor, daar kwam het nieuwe paradigma weer om de hoek, ook hier! Ze vertelde dat de kinderen van nu straks zullen kijken, visualiseren en werken op een manier waar wij nog maar nauwelijks een flauwe notie van hebben, dat zij een ander soort sensitief zintuig ontwikkelen, want alles heeft overal invloed op, draagt dus veel verder dan wij nu kunnen bedenken, communicatie zal spectaculair anders gevisualiseerd worden, en dat dat wel de manier zal zijn die past in de nieuwe tijd waarnaar we bewegen. Yes!

Wat is het mooi om op zoveel plekken de beweging in en naar de nieuwe tijd te zien, te voelen en uitgesproken te horen. Hoe meer mensen zich hiervan bewust zijn en zich verbinden, hoe meer we elkaar kunnen supporten in deze snel veranderende en daardoor soms chaotische tijd. Iedereen heeft daarin zijn eigen rol, ik, jij en ja, ook jij, en jij en jij! Ik ben benieuwd, hoe draag jij je steentje bij?

The day after ... een vrouw en haar bedrijf in ontwikkeling

Het is ‘the day after’ en ik word wakker. Niet alleen uit mijn slaap, moor ook letterlijk wakker uit de pitch-flow. Waarom moet het in 3 minuten? Waarom mag een pitch maar 3 minuten duren? Wat is het doel daarvan?

Gisteren was ik een van pitch-preneurs bij het The Next Women Pitching & Networking Event. Een prachtig initiatief van Simone Brummelhuis, voorzitter van het business magazine The Next Women, gesponsord door het Ministerie van Economische Zaken.

Tijdens deze events wordt vrouwelijke ondernemers geleerd om goed te pitchen en kunnen zij hun pitch doen voor een panel van maar liefst 8 investeerders en een 100-koppig publiek.  Mocht het begrip ‘pitch’ onduidelijk voor je zijn, in het kort gezegd is het een presentatie van jouw bedrijfsidee om investeerders te interesseren om te investeren in je bedrijf.

Enfin, toen ik de aankondiging van dit event las, besloot ik mee te doen. Goed mijn eigen ontwikkeling en voor mijn bedrijf. Dus, ingeschreven, keurig bevestigd gekregen, publiekskaartjes besteld voor een aantal supporters en het feest kon beginnen. En een feest is het gebleken, de eerste leerronden vonden al plaats voor het daadwerkelijke event. Ik ontving uitleg over pitchen en of ik de eerste versie svp uiterlijk die datum wilde inleveren. Zo gezegd, zo gedaan. Bleek dat een van de investeerders al naar de presentatie zou kijken en feedback geven, super! Feedback gekregen (waardeloze pitch) en vervolgens feedback verwerken tot een echt wel goede pitch en dan checken ‘hoe lang duurt het om dit te vertellen’. Ik ben uren, echt uren, bezig geweest om dit binnen de gestelde 3 minuten te krijgen, en uiteindelijk lukte het me. Yes!

Op de dag van het event kregen de pitch-preneurs ’s morgens eerst een workshop waarin een volgende feedbackronde was opgenomen. Een voor een deden we onze pitch en kregen er feedback op. En terwijl ik toch bloed, zweet en bijna tranen had geinvesteerd in mijn 3 minuten, bleek het in het ‘echie’ opeens 6 minuten te duren: ships. En gelukkig ook veel herkenning, want de andere pitch-preneurs deden er ook veel langer over. Echt, pitchen is een vak apart. Dus, weer prima feedback gekregen en verwerkt, te zeggen woorden onder de loep nemen, en de vernieuwde pitch.ppt inleveren.

’s Middags deden we de ‘echte’ pitches voor het panel van investeerders en publiek, gevolgd door zinnige vragen door de heren en dames investeerders. Mooi om te zien hoe we gegroeid waren. En toch, maar 1 van de 11 pitches lukte binnen de 3 minuten. En echt, de ideeen en presentaties waren boeiend genoeg om nog langer naar te willen luisteren.

Ik heb zo ontzettend gepuzzled over hoe ik toch de kern van mijn bedrijf, mijn team, mezelf en mijn vraag aan de investeerders binnen die tijd over de buhne kon krijgen. Daar gedurende de voorbereidingsweek, tijdens de workshop en ook tijdens de netwerkborrel na afloop, over gesproken met anderen. Waarom lukte dat toch niet. Totdat ik vanmorgen wakker werd, en echt het eerste dat ik dacht was, waarom moet het eigenlijk binnen 3 minuten. Wie heeft dat ooit bedacht? Wat is het doel of nut daarvan? Hoe werkt dat bij investeerders? Wat levert dat op voor hen en hoe beslissen ze? Want echt, van alle investeerders en business plan feedbackers die ik heb gesproken in de afgelopen jaren, geeft ieder zijn eigen feedback. Waar de een zegt pas het zo aan, zegt de ander dat juist vooral zo te laten.

Het puzzelt me, en ik vind er zelf nog geen antwoord op. Dus roep ik graag jullie hulp in: waarom mag een pitch maar 3 minuten duren? Als er ooit bedacht is 3, kunnen we nu toch bedenken dat het bijvoorbeeld 10 wordt? Ik zeg doen! Tenzij er natuurlijk echt echt echt dringende redenen zijn, waarom het in die 3 minuten moet. Hoe denken jullie hierover? Hebben jullie de antwoorden voor mij? Ik hoor het graag!

Pak het momentum!

Momentum, toen ik dit woord voor het eerst hoorde, dacht ik ‘momentum, ja, duh, een momentje, is dat nu zo belangrijk, komt wel weer een nieuw momentje’.

En tsja, door schade en schande wijs geworden, kan ik oprecht zeggen: ‘momentum is ontzettend belangrijk, het maakt het verschil’. Het is het moment waarop alles bij elkaar is gebracht om jou te ondersteunen, als je het pakt ten minste.

Vorige week waren er een paar gebeurtenissen waardoor ik weer met mijn neus op het belang van momentum gedrukt werd (hoezo toeval?), waardoor ik momentum heel graag in deze blog in de spotlights zet. Dit is het momentum van momentum!!

Wat er dan vorige week gebeurde? Ik zal het met je delen. Zo was er de workshop voor coaches die ik begeleidde, waar het ging om persoonlijke en zakelijke groei. Een prachtige dag waarin overduidelijk werd dat als je het momentum voorbij laat gaan, je de boot mist. Welk momentum het ook is, welke boot dan ook, ze komen nooit meer voorbij. De ervaring van het verlies van een momentum, was misschien wel de belangrijkste les van de hele dag, ook al hebben we veel nuttige dingen met elkaar gedeeld en uitgewerkt.  

Dan was er dat moment waarop ik werd gecoacht door mijn coach. Regelmatig kijk ik met haar naar mezelf, geen navelstaren, maar kijken door andermans ogen naar mijn resultaten ten opzichte van mijn levensintentie. En dan vooral naar wat er nog te verbeteren valt. Daar had je ‘m: veel meer momentum pakken, ondanks alle drukke werkzaamheden neus blijven houden voor als ‘ie voorbij komt. Direct leverde en levert dat wonderlijk spectaculaire resultaten op.
Toen ook het ijs nog zijn momentum verloor, wat op televisie werd verteld door een van de ijsmeesters, stond het thema voor deze weblog vast. Het momentum moet onder de aandacht! Spotlights on!

Momentum, zoals het hier bedoeld is, is iets dat voorbij komt, een kans, een mogelijkheid, een deadline, een ontmoeting, iets dat er op een zeker moment is, een moment waarin van alles ogenschijnlijk onzichtbaar voor jou bij elkaar wordt gebracht, er wordt actie van je vraagt. Doen! Nu!, lijkt het te zeggen. Soms is een momentum groot en zichtbaar, soms is het klein in haar (ik denk graag dat momentum een vrouwelijke invloed moet hebben) grootsheid en vraagt ze een scherpzinnig bewustzijn om waargenomen te kunnen worden.

‘Ach, dat doe ik later wel’, ‘we kijken volgende keer wel’, ‘het komt nu toch slecht uit’, voorbeelden van zinnen die je, letterlijk uitgesproken of onuitgesproken, van je momentum weg kunnen houden. En waarom? Angst, verdriet, minderwaardigheid, en nog veel meer, allemaal onbewuste aanjagers om het momentum onbenut te laten. Raadgevers, die je binnen je comfortzone houden, je binnen je lage energiefrequentie en negativiteit laten zijn. Het is tijd om hier verandering in aan te brengen, tijd om het juist wel te pakken en met elkaar verder te ontwikkelen! In het momentum ligt je succes! Dus ‘pakken dat momentum’.

Teveel coaches!? Huh??

Bizar op hoeveel verschillende plekken er opeens gesproken wordt over dat er teveel coaches zouden zijn: LinkedIn Tijdschrift voor Coaching, coaches onderling. Ik snap daar niets van. Kijk naar de maatschappelijke ontwikkelingen waar we middenin zitten. Kijk naar de struggle van veel mensen om te overleven in een tijd waarin alles op de schop lijkt te gaan. Daar zijn toch juist coaches bij nodig. Professionals die samen met de coachee kijken naar wat er speelt in zijn leven, daarover ontdekkingen laten doen, op basis waarvan de coachee weer meer zichzelf wordt en met meer plezier en resultaat zijn leven leeft.

Dat er teveel coaches zijn die te laconiek met hun vak omgaan, dat is wel wat ik zie en hoor. ‘Ik doe het maar een paar dagen hoor, meer lukt toch niet’, ‘Ik vraag maar weinig, want tsja anders komt er niemand’, ‘Ik weet alles al hoor, ik hoef zelf niet meer gecoacht te worden. Ik heb al zoveel geleerd’. Allemaal bullshit.

Weten waarom je coacht, waar jouw bijdrage ligt en vooral scherp blijven op jezelf en continue blijven ontwikkelen, ook in het product dat je biedt, dat zijn kritische succesfactoren voor een kwalitatief goede coach. Dan bied je werkelijk waarde. En in die laatste woorden, waarde bieden, ligt volgens mij een cruciale belemmering voor mensen om als professionele coach succesvol aan het werk te zijn. Zolang een coach als mens nog niet overtuigd is dat hij waarde biedt, door gewoon te zijn wie hij is, omdat hij ergens in zijn eigen informationele systeem heeft opgeslagen dat hij dat toch niet waard is, dan houdt hij zichzelf onbewust flink tegen. Want waarom zou je maar 2 dagen in de week ‘billable’ kunnen werken als coach en er daarom een baan bij moeten hebben. Waarom zou je niet een goed tarief kunnen vragen? Kijk eens wat jouw begeleiding aan moois kan opleveren, dat is vaak niet in geld uit te drukken. Kom op coaches! Hoe kan een potentiele coachee weten dat coaching hem veel goeds zal brengen en dus waarde heeft, als de coach dat zelf niet voelt. Ken je eigen waarde, werk daaraan en heroverweeg dan nog eens de bijdrage die je levert aan je coachees. Als jouw bijdrage aan deze wereld ligt in het begeleiden van mensen, dan ben je het verplicht om dat ook met vol commitment te doen. Go for it!

Het verboden woord ...

Soms heb je van die weken dat er opeens een aantal gesprekken over hetzelfde onderwerp gaan, terwijl je van te voren had bedacht dat het gesprek ergens anders over zou gaan, en er weken voorbij zijn gegaan dat dat onderwerp geen onderwerp van gesprek was. Vorige week was zo’n week. Met prachtige, inspirerende ontmoetingen, die me weer duidelijk maakten dat hier veel meer over gesproken mag, nee moet, worden. Dan komen we samen verder.

Wat dat onderwerp dan was? Hm, dat is een goede vraag. Met de mensen waarover ik over dit onderwerp sprak, was dat ook onderwerp van gesprek. Benoem je dit nu wel of laat je dat achterwege? Vertel je hoe jij erover denkt, hoe het voor jou voelt? Of omzeil je het? Word ik nog wel serieus genomen als ik het woord gebruik. Leest misschien wat cryptisch, maar zulke dilemma’s roept het blijkbaar wel op. Dat past ook naadloos bij de veranderende wereld waarin we leven.

Dachten we eerst dat we in een wereld leefden waarin de mens geen enkele invloed heeft op het leven dat hij leeft, dat hij het daar maar mee te doen had, en dat er niets anders is tussen hemel en aarde dan dat wat zichtbaar is, ervaringen en onderzoeken laten zien dat het anders is. En dat is wennen. De mens heeft blijkbaar wel invloed op zijn leven en er is meer waar te nemen dan dat wat direct zichtbaar is. We zitten middenin een heuse paradigmashift! En dat vraagt nogal wat van ons mensen: anders kijken naar de wereld om ons heen, anders ervaren van de prikkels die we krijgen, andere informatieverwerking.  We worden zelfs anders gebouwd om dat ook te kunnen (denk aan de nieuwetijdskinderen). Op de een of andere manier verschijnen er ook steeds meer boeken, artikelen en tv-programma’s over dit thema. Er beweegt dus iets.

Enfin, terug naar het begin, wat was het onderwerp van gesprek. Nou, daar komt ‘ie: spiritualiteit, en dan met name in de zakelijke omgeving. Business spiritualiteit wordt het ook wel genoemd. Een woord dat nog door veel mensen wordt geassocieerd met alternatief, met geitenwollen sokken in sandalen, met zweven, en met al mediterend zorgen voor verlichting zonder daar al te veel voor te hoeven doen, met weinig omzet. In de zakelijke omgeving is spiritualiteit daarom bijna als een verboden woord. Dat leek tenminste zo. Maar dat is dus aan het veranderen. Meer of minder gedwongen door de huidige crises op allerlei gebieden. Gedrag dat vroeger hielp om door dit soort situaties heen te komen, faalt tegenwoordig. We gaan, moeten, op zoek naar nieuwe mogelijkheden. En spiritualiteit krijgt daardoor een andere lading en wordt zo langzamerhand meer gezien als bewust zijn of bewustzijn en een manier om wel resultaat te boeken. Kijk maar wat er gebeurt als iemand meer in verbinding met zichzelf komt. Of als een organisatie her-ontdekt waarvoor het ooit was opgericht en dat bewustzijn op elk hierarchisch niveau wordt bestendigd. Het werkt!

En wat werkt, daar moet toch over gesproken mogen worden. Hoe meer mensen daar profijt van hebben, hoe beter het is voor ons allemaal. Helpt het dan om een ander woord te gebruiken in plaats van spiritualiteit? En als dat zo is, welk woord dan? Moet er een ander woord bedachte worden dat met positief elan in de zakelijke omgeving gebruikt kan worden!? Of maken we met elkaar spiritualiteit een woord dat ‘hot’ is en staat voor bewust zijn, verbinden, oplossen en resultaat behalen?! Maar goed, what’s in a name? Laten we het gewoon doen, bewust zijn! Samen! Dan komen we verder.

Hartelijke groeten van Helma

16 januari 2012 

Een middagje Tiggelaar

Hoeveel mensen kunnen er in het Beatrix Theater in Utrecht? 1000-1500 mensen, best veel toch, en het was uitverkocht. Zoveel keer Eur 60,00 pp (en er dan niets op verdienen, vertelde Ben, huh?). Zaterdagmiddag 8 januari was ik een van die mensen die meegelokt waren naar het seminar ‘Dit wordt jouw jaar’ van Ben Tiggelaar.

Vrijwillig meegelokt hoor! Ik was wel benieuwd naar deze man, die zoveel mensen aanspreekt, ongeveer hetzelfde voor ogen heeft als ik en een goede marketing voert. Naast het uitgelezen moment om aan het begin van dit jaar inspiratie op te doen voor mijn te behalen doelen voor komend jaar, was ik vooral benieuwd naar ‘hoe doet Ben dat toch’. Keurig NLP-verantwoord kijken wat ik kan modelleren.

Super: een digitale afteller om het publiek te laten weten hoe lang het nog duurt voordat er gestart zou worden. En yes, precies op tijd startte er een live band met een speciaal lied over ‘2012, dit wordt jouw jaar!’. Geniaal, een live band voor de muzikale omlijsting. Dat was nummer 2 op de lijst van ‘hoe doet ‘ie het’.

En toen kwam Ben en startte zijn seminar. Herkenbare stukken ‘accelerated learning’ met een Nederlands tintje: weinig betrokkenheidsvragen en uitnodiging tot hand opsteken en maar af en toe een korte fysieke wakkerschut-oefening. En heel veel trucs, die we kunnen toepassen om 2012 ons jaar te laten zijn. En heel veel wetenschappelijke onderzoekers en hun onderzoeken.

Een prima middag, zou je zo zeggen, maar .... na een poosje keek ik eens op mijn horloge in de overtuiging dat het wel bijna pauze zou zijn. Er waren pas 48 minuten voorbij. Help! Hoe kan dat nu? Dat heb ik nog nooit ervaren bij soorgelijke bijeenkomsten. En Ben Tiggelaar komt toch op me over als een man met oprechte nieuwsgierigheid naar hoe mensen in de actie te krijgen om geluk te bereiken. Wat gebeurt er dan waardoor ik weg wil. En ik niet alleen, getuige de opmerkingen van andere deelnemers om mij heen dat het genoeg was geweest en tijd werd voor een wijntje.

Ik begon maar eens te luisteren naar het gefluister van mijn lichaam en ja hoor, dat begon te protesteren bij de ‘trucs’, de opmerkingen ‘Ben: “ja, dit ken je misschien al maar ik vind dat het nog wel een keer verteld mag worden”, en het zoveelste wetenschappelijke onderzoek. De irritatiegolf schoot dan omhoog.

Ik ben daar niet van, van de trucs. Die werken soms misschien even, als er iemand bij blijft staan als was het Croma ... voor het beste resultaat. Echte verandering vindt pas plaats als er op informatieniveau opnieuw verbinding wordt gemaakt met het werkelijke zijn van een persoon, met waarvoor hij gebakken is en hij het leven kan leven zoals dat voor hem bedoeld is. In een volgend weblog vertel ik daar meer over.

Ik hou van vernieuwing, wil graag verder. Oude informatie is oud en wellicht nog wel bruikbaar en nuttig. Het samenstellen van een nieuw programma en boek op basis van oude informatie, zet mijn reactie op ‘goedkoop en gemakkelijk’. Ik wil leren wat we nog meer of anders kunnen doen om ‘het’ te vinden in het leven.

Ik ben zeker nieuwsgierig naar de resultaten van onderzoeken, wetenschappelijk en vooral empirisch. Maar niet als dat gebruikt wordt om de inhoud te waarderen en/of valideren.

Hm, een middagje Tiggelaar levert me nog meer vragen op naar de mens Ben en de werkelijke redenen van dit publiek om daar op deze zaterdagmiddag te zijn, en wat het hen op termijn opgeleverd heeft.